Smak świeżych malin audiobook

Copyright © Izabela Sowa

Wydawca: Wydawnictwo IS

www.wydawnictwois.pl

Warszawa 2017

ISBN 978-83-65718-12-9

Wydanie autorskie

Redakcja:Marcin Potrzeba

projekt okładki: Tomasz Argasiński, [email protected]

eBook maîtrisé par Atelier Du Châteaux

Smak świeżych malin

5.01. Te­raz wszyst­ko bę­dzie ina­czej. Co ja mó­wię: ina­czej. Bę­dzie le­piej! Kon­kre­ty już wkrót­ce.

10.01. TO mia­ło miej­sce trzy dni temu. I wca­le nie bo­la­ło, może tro­chę po­tem. Naj­pierw ka­za­li mi się ro­ze­brać do ro­so­łu. Leżę i cze­kam, cała w ner­wach. Na­gle wi­dzę. Taki, jak so­bie wy­ma­rzy­łam: nie­zbyt dłu­gi i pro­ściut­ki. Więc krzy­czę:

– Jesz­cze nie! Chwi­lę!

Ko­wal na­chy­lił się nade mną.

– No? O co cho­dzi?

Wska­za­łam pal­cem na blon­dy­na po le­wej.

– Ten jest ide­al­ny.

Ko­wal uśmiech­nął się i mówi:

– We­dle ży­cze­nia, chy­ba że mi się piła omsknie.

– Też panu nie wstyd, dok­to­rze – ode­zwa­ła się bru­net­ka po pra­wej – Dziew­czy­na zie­lo­na ze stra­chu, a pan o pi­ło­wa­niu. Prze­cież to się dłut­kiem kuje.

Gdy­by nie głu­pi jaś, ucie­kła­bym z we­nflo­nem w żyle. Bru­net­ka ka­za­ła mi po­wo­li li­czyć do dzie­się­ciu. Za­czę­łam: je­den, dwa, trzy, czte­ry, pięć... i w tym sa­mym mo­men­cie po­czu­łam dziw­ne odrę­twie­nie. A ką­tem oka uj­rza­łam gip­so­wy dziób. Już po wszyst­kim!? Bru­net­ka ka­za­ła mi da­lej li­czyć, tyle że od koń­ca. A po­tem za­czę­ła mnie prze­py­ty­wać z ta­blicz­ki mno­że­nia. Pięć razy osiem, sześć razy dzie­więć i ta­kie tam mi­chał­ki. „Nie wol­no ci spać. Mu­sisz mó­wić, mó­wić, mó­wić.” Więc mó­wi­łam, a ra­czej beł­ko­ta­łam, bo cała gór­na war­ga była ni­czym z bla­chy. Prze­dłu­że­nie dzio­ba.

Tego sa­me­go dnia Ewka od­wio­zła mnie do domu. Bab­cia na mój wi­dok zro­bi­ła prze­ra­żo­ną minę, ale szyb­ko wy­krze­sa­ła uśmiech do­oko­ła gło­wy:

– Nie jest źle. Wy­glą­da­łam go­rzej, kie­dy mnie po­gry­zły psz­czo­ły w czter­dzie­stym dzie­wią­tym.

Mama za­pro­wa­dzi­ła mnie do ła­zien­ki (bo naj­ja­śniej) i przez mi­nu­tę oglą­da­ła ze wszyst­kich stron.

– Te­raz będę ina­czej pa­trzeć na Jack­so­na – oznaj­mi­ła – Ile się ten czło­wiek na­cier­piał. Praw­dzi­wy mę­czen­nik.

Irek, mój młod­szy brat, tyl­ko spoj­rzał, a po­tem za­mknął się w po­ko­ju i oświad­czył, że nie jest głod­ny. We wto­rek zer­k­nę­łam w lu­stro w przed­po­ko­ju, bo tam naj­ciem­niej. Wiel­ki dziób z gip­su, w noz­drzach tam­po­ny, a wo­kół oczu fio­le­to­we koła. Biał­ka moc­no czer­wo­ne. Czy to znik­nie?

14.01. Znik­nie. Tak obie­cu­je dok­tor Ko­wal. Dziś zmia­na opa­trun­ku. Ścią­gnę­li dziób i zo­sta­wi­li tyl­ko szy­nę wzdłuż nosa. Wy­glą­dam pra­wie nor­mal­nie, jak po zwy­kłym wy­pad­ku. Fio­le­to­wy ustą­pił miej­sca żół­te­mu. Tyl­ko ten za­pach. Sta­ra krew. Czy tak się będę czu­ła w trum­nie?

18.01. Za trzy dni zdej­mą mi opa­tru­nek. Czy roz­po­znam się w lu­strze? Czy po­zna­ją mnie inni? Czy za­uwa­żą nowy nos? Czy bę­dzie na­praw­dę pro­sty? Czy moje ży­cie się zmie­ni? Czy Ra­fał wró­ci?

Rafał

Mój eks. By­li­śmy na­rze­czo­ny­mi rów­no przez ty­dzień. Pierw­sze­go stycz­nia, sześć mi­nut po pół­no­cy, po­sta­no­wi­li­śmy (Ra­fał po­sta­no­wił) zre­du­ko­wać nasz zwią­zek do przy­jaź­ni. A wszyst­ko przez mo­je­go sta­re­go.

Mój stary

Znikł tuż przed moją Ko­mu­nią. Mie­rzy­łam wła­śnie su­kien­kę z kry­zy­so­we­go krysz­tał­ku, kie­dy za­pa­lił spor­ta i oświad­czył, że wy­jeż­dża do Au­strii.

– To je­dy­na szan­sa, Żab­ko. Te­raz jesz­cze mogę do­stać azyl. Po­dam się za po­li­tycz­ne­go.

– Od kie­dy to dają azyl za sta­nie przy bud­ce z pi­wem?

– Ni­g­dy we mnie nie wie­rzy­łaś! Dla­te­go nie mo­głem się zre­ali­zo­wać. Już dłu­żej tak nie mogę, du­szę się, po­trze­bu­ję prze­strze­ni...

– Sły­szy­cie, dzie­ci? Tata szu­ka prze­strze­ni i dla­te­go od nas od­la­tu­je.

– W ko­smos? – za­in­te­re­so­wał się Irek.

– Wła­ści­wie tak, bo co to za róż­ni­ca: Księ­życ czy Wie­deń? – Mama za­czę­ła szlo­chać. – I to wła­śnie te­raz, przed Ko­mu­nią. Ale ty za­wsze taki by­łeś. Im waż­niej­sza im­pre­za, tym lep­szy wy­stęp. Na we­se­lu się upił i za­czął wrzesz­czeć, że chce wszyst­ko po­wtó­rzyć. „Bo wód­ka za cie­pła!”

– Daj, Żab­cia spo­kój, to nie tak...

– Na chrzci­nach po­szedł na­pra­wiać auto – cią­gnę­ła mama, nie zwa­ża­jąc na pro­te­sty ojca – a te­raz ten wy­jazd. Na trzy dni przed ta­kim świę­tem!

– Nic nie po­ra­dzę, że do­pie­ro wczo­raj wy­da­li mi pasz­port.

– Za­wsze znaj­dziesz do­brą wy­mów­kę. Ty... cwa­nia­ku in­te­lek­tu­al­ny! Ży­cie mi zmar­no­wa­łeś, a te­raz zo­sta­wiasz! – roz­ma­za­ła się na do­bre.

– Przy­naj­mniej już wię­cej nie zmar­nu­ję. – Oj­ciec pró­bo­wał za­żar­to­wać, ale do­stał ścier­ką po gło­wie.

– Na mi­li­cję ju­tro pój­dę i wszyst­ko im opo­wiem! Ni­g­dzie nie po­je­dziesz, nie będą dzie­ci sie­ro­ta­mi!

– Ja­ki­mi sie­ro­ta­mi? Prze­cież chcę wam za­pew­nić lep­szy byt! Za­ro­bię na po­lo­ne­za i wra­cam.

– Na Księ­ży­cu mają po­lo­ne­zy? – za­in­te­re­so­wał się mój brat.

– Irek do po­ko­ju! – wrza­snę­ła mama. – I ty też! – zwró­ci­ła się do mnie.

*

Oj­ciec wy­je­chał na dru­gi dzień. Wy­słał jed­ną pacz­kę, a po­tem roz­pły­nął się w prze­strze­ni. I na­gle, pod ko­niec wrze­śnia, nie­spo­dzie­wa­nie te­le­fon.

– Ma­lin­ka?! No cześć, ta­tuś dzwo­ni!

– Tata? Tata Edek?! – krzyk­nę­łam na całe miesz­ka­nie.

– A znasz in­ne­go?

Fakt, nie znam.

– Co u cie­bie? Skąd dzwo­nisz? Dać ci mamę albo Irka?

– Nie. Z tobą chcia­łem po­ga­dać.

Po­czu­łam ścisk w gar­dle. Nie, nie będę się roz­kle­jać!

– Gdzie te­raz je­steś?

– U sie­bie. To zna­czy w Niem­czech – uści­ślił – W Ham­bur­gu. Słu­chaj Ma­lin­ka, będę się stresz­czał, bo licz­nik bije.

– Mów, tato.

– Wi­dzisz, ku­pi­łem so­bie wi­deo i...

– Gra­tu­la­cje – ode­zwa­ła się z dru­gie­go apa­ra­tu mama.

Oj­ciec jesz­cze nie za­ła­pał; na­wet bli­scy zna­jo­mi mylą na­sze gło­sy.

– E tam, nic wiel­kie­go – od­rzekł – i wi­dzisz, dziec­ko, in­struk­cja jest tyl­ko po ja­poń­sku i po an­giel­sku. Tak się te żółt­ki wy­cwa­ni­ły. A ja znam wy­łącz­nie nie­miec­ki. Przed moim wy­jaz­dem za­czę­łaś cho­dzić na an­giel­ski. To so­bie my­ślę, może byś coś po­ku­ma­ła.

Nie zdą­ży­łam się ode­zwać. Mama była pierw­sza.

– Słu­chaj, a jak ci się tam po­wo­dzi?

– Bar­dzo do­brze – od­po­wie­dział tro­chę za szyb­ko i tro­chę zbyt pew­nym gło­sem. – Bo co?

– To za­łatw so­bie tłu­ma­cza i jak naj­szyb­ciej do­bre­go ad­wo­ka­ta!

– Kto to? Kto to? Ma­lin­ka?

– Nie, głos spra­wie­dli­wo­ści.

– Żab­ka – wy­stę­kał tato.

– Wła­śnie usta­li­łam twój nu­mer – skła­ma­ła mama – a ju­tro dzwo­nię do In­ter­po­lu. Niech ci przy­po­mną, że masz dwój­kę dzie­ci.

– Ty mnie In­ter­po­lem nie strasz! – ob­ru­szył się oj­ciec. – Ja o dzie­ciach pa­mię­tam. Tyl­ko mu­sia­łem się naj­pierw od­kuć, za­ro­bić...

– Na po­lo­ne­za, pa­mię­ta­my. Po­lo­nez, prze­strzeń i wol­ność. Wsty­du nie masz. Ani dzie­się­ciu ma­rek przez 15 lat! A two­ja cór­ka ma w świę­ta za­rę­czy­ny. Sie­ro­ta bied­na.

– Mamo, jaka sie­ro­ta – za­pro­te­sto­wa­łam.

– No wła­śnie – pod­chwy­cił oj­ciec – prze­cież żyję i pa­mię­tam. Kie­dy te za­rę­czy­ny?

– W Szcze­pa­na.

– Ty mi te­ma­tu nie zmie­niaj – za­ata­ko­wa­ła mama. – Jak do so­bo­ty nie przyj­dzie prze­kaz, to w nie­dzie­lę o świ­cie spo­dzie­waj się na­lo­tu po­li­cji. Nie­miec­kiej!

– Nie bę­dzie żad­nej po­li­cji. Już dzwo­nię do mo­je­go do­rad­cy. Wy­śle ci czek z sa­me­go rana.

– Le­piej, żeby tak było. Bo ina­czej w so­bo­tę ja za­dzwo­nię do mo­je­go do­rad­cy i wy­śle ci eg­ze­ku­to­rów z Ukra­iny. Są jesz­cze sku­tecz­niej­si od nie­miec­kiej po­li­cji.

– Nie będą, Żab­ciu, po­trzeb­ni. To jak, Ma­lin­ka, z tym tek­stem?

– Daj go swo­je­mu do­rad­cy! – krzyk­nę­ła mama i rzu­ci­ła słu­chaw­ką.

Trzy dni póź­niej przy­szedł czek na 1500 ma­rek, po pięć­set dla każ­de­go. A sam oj­ciec zja­wił się w moje za­rę­czy­ny. I oczy­wi­ście na­mie­szał.

Zaręczyny

Świę­ta. Cho­in­ka na pół po­ko­ju, a lamp­ki na niej mi­go­cą, jak na au­cie sze­ry­fa. Peł­na gala. Bia­łe bluz­ki, ob­rus sztyw­ny od kroch­ma­lu. Wszy­scy od­sta­wie­ni: mama w per­łach, Ra­fał w musz­ce, jego sta­rzy obo­je w bro­ka­tach. Kro­ję wła­śnie tort ka­wo­wy au­tor­stwa bab­ci. Na­gle dzwo­nek. Coś mnie tknę­ło, ale nic, sunę do drzwi. Otwie­ram, a przede mną pi­ra­mi­da z owo­ców. Same po­łu­dnio­we, na­wet nie znam wszyst­kich nazw. Na wierz­chu ana­na­sy. Roz­gar­niam li­ście i co wi­dzę? Japę ojca. Nic się nie zmie­nił, tyl­ko bar­dziej opa­lo­ny, no i ta trwa­ła. Uśmiech za­wie­szo­ny na uszach, ame­ry­kań­ski, a na szyi je­dwab­ny szal, w ko­lo­rze écru. Za­pro­si­łam ojca do środ­ka. Wszedł, po­sta­wił tacę. Po­tem się wró­cił po skrzy­nię z al­ko­ho­lem. Przy­ta­chał ją zdy­sza­ny i od razu wpa­ro­wał do po­ko­ju.

– Wi­tam ro­dzi­ców przy­szłe­go zię­cia – po­dał ojcu Ra­fa­ła rękę. A na tej ręce, na ser­decz­nym pa­lu­chu, po­ły­ski­wał tom­ba­ko­wy sy­gnet ze sztucz­nym ru­bi­nem wiel­ko­ści śliw­ki. Oj­ciec lu­bił ta­nie efek­ty. Usiadł za sto­łem i mru­gnął do mat­ki.

– Ta­kie mar­ne wina pi­je­cie na za­rę­czy­nach mo­jej dzie­dzicz­ki?

Ro­dzi­ce Ra­fa­ła zro­bi­li oczy jak karp na wi­gi­lij­nym sto­le. A sta­ry, nie spe­szo­ny, zwró­cił się do przy­szłe­go zię­cia.

– Czym się zaj­mu­jesz, mło­dy czło­wie­ku?

Ra­fał za­czął się ją­kać, że koń­czy fi­nan­se.

– Gutt, synu. – Oj­ciec po­ki­wał z uzna­niem gło­wą. – Szu­kam ko­goś, kto by za­rzą­dzał mo­imi pie­niędz­mi. Wła­śnie pły­nie mi stat­kiem dwaj­ścia mi­lio­nów do­la­rów w zło­cie. Mu­szę coś z tym zro­bić. Za­in­we­sto­wać ja­koś.

Wes­tchnął przy tym, jak­by pro­blem pie­nię­dzy bar­dzo go nu­dził. Bo­gacz peł­ną gębą. Mama tyl­ko do­le­wa­ła so­bie wina, a mną za­trzę­sło tak, że le­d­wo tra­fi­łam wi­del­cem w ko­tlet. Wresz­cie nie wy­trzy­ma­łam i wy­szłam do ła­zien­ki. Wy­cią­gnę­łam spod wan­ny bu­tlę ziół szwedz­kich i buch. Gorz­kie! Jesz­cze dwa łyki. No, tro­chę le­piej. Wró­ci­łam do pio­nu i do po­ko­ju, gdzie oj­ciec kon­wer­so­wał w naj­lep­sze z ro­dzi­ca­mi Ra­fa­ła. Na chwi­lę prze­stał, a po­tem sa­dzi:

– Słu­chaj­cie, dzie­ci. Wzdłuż gra­ni­cy nie­miec­ko–fran­cu­skiej mam w kon­tach ban­ki. Coś z tym trze­ba zro­bić. Może bym na was prze­pi­sał?

– E tam, tato. Nie trze­ba.

– Może ja wy­pra­wię ja­kieś za­rę­czy­ny – ode­zwał się mój brat.

– To­bie, Iruś też coś skap­nie, mam fa­bry­kę.

– Pew­nie na Księ­ży­cu – mruk­nął pod no­sem Irek.

Ro­dzi­ce Ra­fa­ła nie usły­sze­li, oj­ciec też nie.

– Cze­ka na cie­bie, skończ tyl­ko stu­dia.

– Ale nie­ko­niecz­nie astro­no­mię? – cią­gnął mój ko­cha­ny bra­ci­szek.

– Irek! Za­mknij się – syk­nę­ły­śmy ra­zem z mamą.

– Może być i astro­no­mia, ale naj­le­piej dy­plo­ma­cja. Za­ła­twię ci ja­kąś cie­płą po­sad­kę na Bali albo na tej, no, Ja­maj­ce. Am­ba­sa­dor Pol­ski na Ja­maj­ce. Brzmi nie­źle, co?

– Wo­lał­bym w No­wej Ze­lan­dii – gry­ma­sił Irek. Jak­by miał ja­ki­kol­wiek wy­bór.

– Da się za­ła­twić – od­parł oj­ciec. – To zdrów­ko przy­szłych pań­stwa mło­dych.

– Zdrów­ko – po­wtó­rzy­li­śmy wszy­scy ra­zem.

– W ta­kim ra­zie wszyst­ko ja­sne – oj­ciec wró­cił do te­ma­tu ban­ków – spo­ty­ka­my się na ślu­bie, po­tem pod­pi­su­je­my pa­pie­ry i wi­ta­my w biz­ne­sklas.

W tym mo­men­cie mama nie wy­trzy­ma­ła i za­czę­ła chi­cho­tać. Wszy­scy za­mil­kli.

– Prze­pra­szam, to z wra­że­nia. Ta­kie szczę­ście dla was, dzie­ci, że nie bę­dzie­cie za­czy­nać od zera. Jesz­cze raz zdro­wia, i za świe­tla­ną przy­szłość.

Stuk­nę­li­śmy się kie­lisz­ka­mi. Oj­ciec roz­parł się w fo­te­lu i za­brał do opo­wie­ści. Ostat­nio w Pol­sce nie bywa, wy­znał, bo ma waż­ne sta­no­wi­sko w Niem­czech. To on był jed­nym z po­my­sło­daw­ców zbu­rze­nia muru ber­liń­skie­go.

– Obec­nie roz­pra­co­wu­je­my bel­gij­ską ma­fię – do­dał po­uf­nym to­nem. – Za­tru­wa­ją żyw­ność. Sły­sze­li­ście o kur­cza­kach kar­mio­nych od­pad­ka­mi ze sta­cji ben­zy­no­wych? To oni. Albo grzyb w na­po­jach ga­zo­wa­nych. Też ich ro­bo­ta. A ta afe­ra z pe­do­fi­la­mi? To samo.

– O rany! – prze­ra­zi­ła się moja nie­do­szła te­ścio­wa. – Ale dla­cze­go? Dla­cze­go to ro­bią?

– Wła­śnie. – Oj­ciec po­ki­wał gło­wą. – Tego nie mogę wam zdra­dzić. Ta­jem­ni­ca. Już i tak po­wie­dzia­łem zbyt wie­le.

Przez chwi­lę są­czy­li­śmy wino w mil­cze­niu.

– Nie, ko­cha­ni, nie mo­że­my się gnę­bić – oj­ciec prze­rwał ci­szę – W koń­cu to za­rę­czy­ny Ma­lin­ki. Za­ba­wa musi trwać.

I trwa­ła.

20.01. Już za chwi­lę wiel­kie od­sło­nię­cie. Je­śli nie wyj­dzie pro­sty, rzu­cę się do Wi­sły i roz­bi­ję go o kry. A jak wyj­dzie pro­sty, co da­lej?

22.01. Nie pi­sa­łam całe dwa dni. Oswa­jam się z No­wym. Nowy jest na ra­zie nie­czu­ły. Kie­dy gła­skam go po grzbie­cie, jak­bym do­ty­ka­ła tek­tu­ry. Naj­go­rzej u na­sa­dy przy prze­gro­dzie, tam gdzie za­ło­ży­li szew. Czu­ję do­tyk jak przez war­stwę izo­la­cji. Izo­la­cji z opu­chli­zny. Nie wiem, czym Ko­wal się tak za­chwy­cał. „No, pięk­nie się wy­pi­ło­wa­ło. I chrząst­ki też zgrab­nie wy­cię­te”. Po­dał mi lu­stro, a ja zo­ba­czy­łam tłu­sty (bo nie myty dwa ty­go­dnie) kul­fon mię­dzy dwo­ma po­żół­kły­mi pod­ko­wa­mi wo­kół oczu. Sko­ro tak wy­glą­da­ją zgrab­nie wy­cię­te chrząst­ki, jak wy­glą­da­ją wy­cię­te nie­zgrab­nie? Ko­wal zo­ba­czył prze­ra­że­nie w mo­ich oczach i za­czął mnie po­cie­szać:

– Co to za mina? Ślicz­ny no­sek, a ty be­czysz?

– Ale Pan dok­tor obie­cał, że bę­dzie jak u blon­dy­na! – roz­kle­iłam się.

Ko­wal nie wy­trzy­mał i za­czął się śmiać:

– Dziec­ko, my­ślisz, że nos to pier­nik? Wy­cho­dzi z fo­rem­ki i go­to­wy? To cia­ło, jesz­cze dwa ty­go­dnie temu pi­ło­wa­ne, cię­te, szy­te. Ma pra­wo być opuch­nię­te i zdrę­twia­łe. Od­cze­kasz mie­siąc, dwa i wte­dy zo­ba­czysz efek­ty. A na ra­zie cze­ka cię ma­so­wa­nie i roz­cie­ra­nie. Ina­czej uschnie i od­pad­nie – za­żar­to­wał na ko­niec.

To sie­dzę i roz­cie­ram. Roz­cie­ram i ma­su­ję. Do­brze, że pada śnieg, do­brze, że zim­no. Do­brze, że nie mam za­jęć. Do­brze, że Ra­fał mnie nie wi­dzi.

8.02. Ostat­nie ty­go­dnie po­świę­ci­łam ma­so­wa­niu i pra­cy ma­gi­ster­skiej. Nie­dłu­go obro­na, a ja mam tyl­ko część ba­daw­czą. Więc stu­kam teo­rię. Jak się zmę­czę, to ma­su­ję za­ja­dle. Wcie­ram maść z ar­ni­ką i cze­kam. Już jest le­piej. Po siń­cach ani śla­du. Naj­waż­niej­sze, że roz­po­zna­ję się w lu­strze. Wła­ści­wie zmia­na jest nie­wiel­ka, może bar­dziej z pro­fi­lu. Przy­szła wczo­raj Ewka. Otwie­ram, a ta na mój wi­dok w krzyk. Niby taka prze­ra­żo­na.

– Nie wy­głu­piaj się. Wy­glą­da­łam go­rzej, kie­dy mnie od­wo­zi­łaś z kli­ni­ki.

– To miał być okrzyk za­chwy­tu. My­śla­łam, że otwo­rzy­ła mi sama Pa­me­la An­der­son. No po­każ­że się. Uśmiech. Prze­chyl gło­wę. Te­raz z dru­giej stro­ny.

– I jak? – za­py­ta­łam.

Ewka się nie bawi w owi­ja­nie, choć ni­g­dy nie ko­pie po si­nia­kach. Za to wła­śnie ją lu­bię i za to, że daje mi fory, choć mo­gła­by się wy­krę­cić na pię­cie. Ra­to­wa­ła mnie już parę razy. Pierw­szy raz dwa lata temu, kie­dy wpa­dłam w szał od­chu­dza­nia.

Szał odchudzania

We­szłam do skle­pu z dżin­sa­mi. Zgar­nę­łam kil­ka par i lecę do przy­mie­rzal­ni.

– Do­kąd z tymi eska­mi? – za­gro­dzi­ła mi dro­gę eks­pe­dient­ka, roz­miar XXS. – Chce Pani po­roz­ry­wać?

– Dla­cze­go? – za­py­ta­łam nie­win­nie.

– Bo Pani nosi emkę, na oko co naj­mniej 38, a po spa­ghet­ti to może i ze 40.

Tego sa­me­go dnia pod­ję­łam de­cy­zję o die­cie. Cze­ka­łam tyl­ko na ja­kąś zna­czą­cą datę, wte­dy ła­twiej za­cząć. Pierw­szy maja, ostat­ni dzień roku, imie­ni­ny mie­sią­ca. Mam: 14 grud­nia. Uro­dzi­ny Ewki. Wcze­śniej wy­ku­pi­łam pół skle­pu ze zdro­wą żyw­no­ścią. Płat­ki z otrąb. Her­ba­ta z kory kru­szy­ny, ser tofu, sło­dzik, pie­czy­wo chrup­kie. Na trud­ne chwi­le cze­ko­la­da bez cu­kru. I dwa li­try pep­si max. Ma tyl­ko kil­ka ka­lo­rii, a za­py­cha i wzdy­ma jak bi­gos. Po­tem do­ko­na­łam po­mia­rów. 90 w biu­ście i tyle może zo­stać. 66 w ta­lii, do­ce­lo­wo – 60 cm, 94 w bio­drach i ma być 89. Na po­czą­tek daję so­bie mie­siąc, do se­sji. Usta­li­łam plan die­ty. Rano płat­ki na mle­ku so­jo­wym. Szklan­ka pep­si. Po­tem obiad: jaj­ko plus szklan­ka pep­si. Pod­wie­czo­rek: tofu i szklan­ka pep­si. Ko­la­cja. Jaka ko­la­cja?

Przez dwa dni cho­dzi­łam dum­na i bla­da. Pę­kłam trze­cie­go. Przy oka­zji wy­szło, że mam uczu­le­nie na soję. Łu­pa­ło mnie w gło­wie po mle­ku. Ser tofu sma­ko­wał jak gips roz­ro­bio­ny z kra­nó­wą. Trze­cie­go dnia sta­nę­łam na wa­dze. Ani gra­ma stra­ty. Tyle mor­dę­gi na nic. Bur­cze­nie w żo­łąd­ku. Kosz­ma­ry o bi­tej śmie­ta­nie, śli­na do zie­mi na wi­dok go­rą­cych droż­dżó­wek. Bo­le­sne ma­rze­nia o chru­pią­cej pięt­ce ra­zow­ca z ma­słem i po­mi­do­rem. Trzę­są­cym pa­lu­chem wy­krę­ci­łam nu­mer Te­le­piz­zy. Za­mó­wi­łam jed­ną dużą ze wszyst­ki­mi do­dat­ka­mi. Była aku­rat pro­mo­cja i do­sta­łam dru­gą dużą, Mar­ga­ri­tę z oliw­ka­mi. Zja­dłam obie. Po­pi­łam pi­wem, a po­tem le­ża­łam roz­wa­lo­na jak jam­nik. Peł­na piz­zy i po­gar­dy do sie­bie.

Ko­lej­ną pró­bę pod­ję­łam po świę­tach; w domu nie ma szans, żeby schud­nąć. A już przy Stasz­ku, fa­ce­cie mamy? Nie ma naj­mniej­szych szans. Wy­star­czy, że zo­sta­wię na ta­le­rzu nie­do­kład­nie ob­gry­zio­ne ko­ści z kur­cza­ka, a już roz­po­czy­na ka­za­nie o gło­du­ją­cym lu­dzie Ko­rei Pół­noc­nej. Kie­dy w cza­sie Wi­gi­lii pró­bo­wa­łam so­bie od­pu­ścić klu­ski z ma­kiem, Sta­szek osten­ta­cyj­nie wy­cią­gnął kra­cia­stą chust­kę wiel­ko­ści ser­we­ty i otarł nie­wi­docz­ną łzę.

– Już na­praw­dę nie mogę – tłu­ma­czy­łam. – Je­stem na­pcha­na po ko­niusz­ki wło­sów.

Ob­tarł dru­gie oko.

– Jak coś jesz­cze wrzu­cę, za­cznie mi wy­cie­kać pęp­kiem. I sta­nie się nie­szczę­ście.

Sta­szek wska­zał pal­cem na pu­sty ta­lerz, dla wę­drow­ca.

– Być może On nie za­pu­kał do na­szych drzwi, bo za­bra­kło mu sił, żeby tu do­trzeć.

– Ale to chy­ba nie po­wód, żeby opy­chać się za nie­go – ujął się za mną Irek.

– Oczy­wi­ście że nie. Mó­wi­łem tyl­ko, że jed­ni umie­ra­ją jak dziew­czyn­ka z za­pał­ka­mi, a inni gar­dzą prze­pysz­ny­mi klu­ska­mi. Gry­ma­szą.

Wzię­łam trzy głę­bo­kie od­de­chy i pod­ję­łam wy­zwa­nie Stasz­ka.

Po No­wym Roku sta­nę­łam na wa­dze. Czte­ry kilo do przo­du. Trze­ba jak naj­szyb­ciej roz­po­cząć ener­gicz­ne dzia­ła­nia. Pa­trzę do ka­len­da­rza. Jest. Szó­sty stycz­nia, Trzech Kró­li. Do­bra data. Zna­la­złam cał­kiem nową die­tę. Jesz co go­dzi­nę, dzię­ki temu wię­cej spa­lasz, no i co go­dzi­nę masz coś w ustach. Wy­trzy­ma­łam ty­dzień. Ni­g­dy tyle nie pa­trzy­łam na ze­ga­rek. Le­d­wo wchło­nę­łam su­cha­ra, już li­czy­łam se­kun­dy do na­stęp­ne­go po­sił­ku. Sa­łat­ka z trzech po­mi­do­rów i dwóch ły­żek jo­gur­tu li­ght. Po­mi­dor­ki przy­go­to­wa­ne. Żeby za­jąć czymś ręce, po­kro­iłam każ­dy na dwa­dzie­ścia cie­niu­sień­kich pla­ster­ków. Jo­gurt stoi otwar­ty. Jesz­cze 20 mi­nut. Za­nu­rzy­łam w nim trzo­nek ły­żecz­ki. Na­wet nie wiem, kie­dy zja­dłam wszyst­ko. Do­pie­ro te­raz po­czu­łam głód. Ale jesz­cze wal­czy­łam. Znisz­czy­ły mnie ro­ga­li­ki z kon­fi­tu­rą.

Mi­nął ty­dzień die­ty. Po­sta­no­wi­łam gdzieś wyjść, byle nie pa­trzeć na lo­dów­kę albo na ze­ga­rek. Wpa­dłam do Jol­ki. Aku­rat upie­kła prze­pysz­ne ro­ga­li­ki z kon­fi­tu­rą. Le­ża­ły so­bie przy­ru­mie­nio­ne na tacy, a ja nie mo­głam ode­rwać od nich wzro­ku. Jol­ka chy­ba to za­uwa­ży­ła, bo pod­su­nę­ła mi tac­kę pod nos.

– Czę­stuj się, na­pie­kłam ze dwa kilo.

– Nie je­stem głod­na – od­po­wie­dzia­łam obo­jęt­nie, a w tym sa­mym mo­men­cie z mo­je­go brzu­cha wy­do­by­ło się roz­pacz­li­we bur­cze­nie.

– Daj, na­ło­żę ci na ta­le­rzyk.

Jaki za­pach! Świe­że ma­seł­ko, wa­ni­lia i aro­mat róży. Uła­mię tyl­ko ro­żek. Ile może mieć ka­lo­rii taki ro­żek? Ze dwa­dzie­ścia? No to jesz­cze z dru­giej stro­ny. Ra­zem czter­dzie­ści. Tak, tak, tak! Jesz­cze tro­chę skub­nę. To już?

– Wi­dzisz, ja­kie do­bre?

Jol­ka na­ło­ży­ła mi ko­lej­ne­go ro­ga­li­ka. Zno­wu sku­bię ro­żek. Dru­gi ro­żek, te­raz bok. To już do­koń­czę, szko­da wy­rzu­cić, kie­dy w Afry­ce lu­dzie umie­ra­ją z gło­du. W Kra­ko­wie tak­że.

Do­brze, że przy­szedł Wik­tor i mu­sia­łam zo­sta­wić za­ko­cha­nych. Zdą­ży­łam po­chło­nąć czte­ry ro­ga­li­ki. 800 ka­lo­rii, 80% mo­jej die­ty. Ja­koś wy­trzy­ma­łam, ale już na­stęp­ne­go ran­ka zja­dłam 300. Klops, prze­kro­czy­łam nor­mę o set­kę. Jak upa­dać, to do dna! Przed dzie­wią­tą od­wie­dzi­łam cu­kier­nię, chiń­ską knajp­kę i su­per­mar­ket za ro­giem. Za­koń­czy­łam ta­blicz­ką cze­ko­la­dy. Po­tem wszyst­ko pod­li­czy­łam: ra­zem 5840 kcal. Jak drwal.

Przez na­stęp­ne dni na­dzie­wa­łam kisz­ki wszyst­kim, co wpa­dło mi pod rękę. Mie­sza­łam ni­czym al­che­mik. Ba­ton spłu­ka­ny pi­wem, ka­pu­sta ki­szo­na pod­la­na ma­ślan­ką, ła­zan­ki z ma­jo­ne­zem. Na samo wspo­mnie­nie puch­nie mi wą­tro­ba. Kie­dy wy­da­łam po­ło­wę sty­pen­dium, po­wie­dzia­łam so­bie twar­do: pora na trze­cią pró­bę. Start: dzie­więt­na­ste­go stycz­nia. Nie ko­ja­rzy się z ni­czym, dla od­mia­ny. Ze wzglę­du na ża­ło­sny stan fun­du­szy wy­bra­łam die­tę grusz­ko­wą. Prze­two­ry z gru­szek, to je­dy­ne, co się osta­ło w kuch­ni po eks­ce­sach ostat­nich dni. Na­szki­co­wa­łam plan die­ty. Rano – pół sło­ika prze­cie­ru z gru­szek. Lunch – sło­ik kom­po­tu, Obiad – ta­lerz gru­szek w sy­ro­pie. Pod­wie­czo­rek – zno­wu kom­pot. Ko­la­cja – mały sło­iczek mar­mo­la­dy grusz­ko­wej na osło­dę. Bi­lans: 1240 ka­lo­rii. Ja­dłam te grusz­ki przez ty­dzień. Sku­pio­na na na­uce i za­li­cze­niach, ja­koś da­wa­łam radę. Dwu­dzie­ste­go szó­ste­go stycz­nia zda­łam ostat­ni eg­za­min. Na­stęp­ne­go ran­ka wy­cią­gnę­łam sześć­dzie­sią­ty czwar­ty sło­ik prze­two­ru grusz­ko­we­go. Nie zdą­ży­łam za­brać się do od­krę­ca­nia. Zwy­mio­to­wa­łam na sam wi­dok żół­to­bru­nat­nej pap­ki na­szpi­ko­wa­nej goź­dzi­ka­mi. I to był ko­niec die­ty. Jesz­cze przed po­łu­dniem wy­da­łam wszyst­kie za­osz­czę­dzo­ne pie­nią­dze. Ła­two się do­my­ślić, na co.

Wpa­dłam w ciąg. Wła­śnie za­czę­ła się se­sja. Po­nie­waż zdą­ży­łam wszyst­ko po­za­li­czać, mia­łam wol­ne. Wy­cho­dzi­łam tyl­ko po je­dze­nie i żeby wy­rzu­cić śmie­cie. Pod ko­niec fe­rii zaj­rza­ła do mnie Ewka.

– Rany, wy­glą­dasz jak ofia­ra prze­mo­cy w ro­dzi­nie. – Za­ła­ma­ła na mój wi­dok ręce.

Fakt, trosz­kę się za­pu­ści­łam. Wło­sy w strą­kach, po­pla­mio­ny dres, sza­ro­żół­ta cera, ob­gry­zio­ne pa­znok­cie. Oraz koło ra­tun­ko­we w oko­li­cach daw­nej ta­lii. Oto­cze­nie też nie wy­glą­da­ło naj­le­piej. Sto­sy na­czyń w zle­wie. Przy­pa­lo­na pa­tel­nia, ku­chen­ka po­kry­ta tym, co wy­ki­pia­ło. A ki­pia­ło spo­ro, bo przez ostat­nie dni sma­ży­łam, go­to­wa­łam i du­si­łam.

– Ma­li­na, wy­ska­kuj z dre­su. Masz kwa­drans, żeby się ogar­nąć i za­brać naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy. Prze­no­sisz się do gar­so­nie­ry po mo­jej bab­ci.

– Te­raz?

– Za ty­dzień mo­żesz nie zmie­ścić się w drzwiach wej­ścio­wych. Ru­chy, ru­chy!

Spię­łam wło­sy, umy­łam zęby, zgar­nę­łam do tor­by, co tam było pod ręką. Ewka przez ten czas no­to­wa­ła so­bie na kar­te­lusz­ku.

– Co skro­biesz?

– Re­gu­la­min po­by­tu w mo­jej kli­ni­ce. Prze­czy­tasz po dro­dze. Go­to­wa? To od­daj mi klu­cze. Prze­cież ktoś ci musi pod­le­wać kwiat­ki.

Kie­dy sie­dzia­ły­śmy w tram­wa­ju, Ewka wrę­czy­ła mi kart­kę. Kur­czę! Same za­ka­zy!

Za­kaz wstę­pu do kuch­ni i sto­ło­wa­nia się na mie­ście.

Za­kaz pod­ja­da­nia u li­to­ści­wych ko­le­ża­nek.

Za­kaz mó­wie­nia o die­cie i prze­glą­da­nia ksią­żek ku­char­skich.

Za­kaz prze­li­cza­nia wszyst­kie­go na ka­lo­rie.

Za­kaz żar­cia do lu­stra.

Za­kaz ku­po­wa­nia przy­cia­snych ubrań (że niby już wkrót­ce schud­nę).

Za­kaz uży­wa­nia wagi do koń­ca po­by­tu.

Miesz­ka­łam u Ewki po­nad dwa mie­sią­ce i tyl­ko dzię­ki niej nie ważę dziś tony.

*

– No mów­że wresz­cie. Co z tym no­sem? – do­py­ty­wa­łam.

– Garb znikł. Jak się uśmiech­niesz, to ci się za­ła­mu­je czu­bek z le­wej stro­ny i przy­po­mi­nasz Bru­ce’a Wil­li­sa.

– Ewka, prze­stań!

– Mó­wię, jak jest. Ale Bru­ce to prze­cież przy­stoj­ny go­ściu, nie? Z pra­wej spo­ko. Cał­kiem nie­zły ten nos, pra­wie jak od li­nij­ki. Cho­ciaż... – za­sta­na­wia­ła się przez chwi­lę.

– Co cho­ciaż?

– My­ślę so­bie, czy nie moż­na było le­piej wy­dać tych pię­ciu­set ma­rek od two­je­go ojca?

– No i?

– Sama so­bie od­po­wiedz.

11.02. Czy zro­bi­ła­bym to jesz­cze raz? No pew­nie. Przez dwa­dzie­ścia lat by­łam jed­nym wiel­kim wor­kiem kom­plek­sów, przez nos. Co z tego, że mam faj­ne oczy i cał­kiem bia­łe zęby, sko­ro na pierw­szy plan wy­su­wał się ON. Wiel­ki, za­dar­ty i gar­ba­ty. Zimą czer­wo­ny, jak u bo­cia­na. La­tem zla­ny po­tem. Wio­sną spuch­nię­ty od ka­ta­ru i łez (bo de­pre­sja). Je­sie­nią mo­kry od desz­czu i łez (bo ko­lej­ne wa­ka­cje bez mi­ło­ści). A naj­go­rzej wy­glą­dał z pro­fi­lu. Oświe­tlo­ny lamp­ką noc­ną rzu­cał cień na pół ścia­ny. Moż­na zro­bić zbli­że­nie i by­ła­by świet­na czo­łów­ka do „Cy­ra­no de Ber­ge­ra­ca”.

„Co to jest szczę­ście? To pro­sty nos dłu­go­ści 4 do 5 cen­ty­me­trów, nie szer­szy niż cal” – tak się za­czy­na mój pa­mięt­nik sprzed pra­wie 10 lat. Dziś wy­cią­gnę­łam cen­ty­metr kra­wiec­ki. Wy­mia­ry się zga­dza­ją. A gdzie szczę­ście?

12.02. Po­szłam do dok­to­ra Ko­wa­la. Nie, nic się nie sta­ło. Po pro­stu chcia­łam, żeby rzu­cił okiem. Poza tym ta bli­zna w środ­ku, małe zgru­bie­nie wzdłuż prze­gro­dy. Czy moż­na je ja­koś zmniej­szyć?

– Nie.

Trud­no, prze­ży­ję. Zda­niem Ewki żad­ne­go zgru­bie­nia nie wi­dać. Zno­wu się cze­piam o mi­li­me­try. A prze­cież uro­da to kwe­stia mi­li­me­trów. Ta­kie usta, na przy­kład. Wy­star­czy wstrzyk­nąć mi­li­metr wy­peł­nia­cza i od razu za­mie­niasz się w wul­kan sek­su. Wła­śnie, usta. Kie­dy tak dziś sta­łam przed lu­strem, za­uwa­ży­łam, że mo­gły­by być więk­sze.

13.02. Ju­tro im­pre­za z oka­zji Wa­len­ty­nek. Cały czas roz­my­ślam, co im po­wiem. Przy­znać się do tego nosa, czy nie? Może od­wró­cić od nie­go uwa­gę, na przy­kład ob­ciąć wło­sy, albo zro­bić moc­ny ma­ki­jaż?

– Ja bym nic nie ro­bi­ła – po­ra­dzi­ła Ewka – nikt na­wet nie za­uwa­ży. Zo­ba­czysz.

Już się nie mogę do­cze­kać. Ma być kupa fa­ce­tów. I Ra­fał. Nie wi­dzie­li­śmy się od grud­nia, kie­dy pod­jął de­cy­zję o zmia­nie cha­rak­te­ru na­sze­go związ­ku.

Zmiana charakteru naszego związku

– Kie­dy mu po­wiesz? – za­py­ta­ła Ewka tuż przed syl­we­strem.

– Co mam po­wie­dzieć?

– Że twój oj­ciec kon­fa­bu­lu­je. Że nie ma kont i nie bu­rzył muru ber­liń­skie­go.

– Uwa­żasz, że po­win­nam?

– A jak dłu­go chcesz to ukry­wać?

– Nie wiem, ile się da.

– I są­dzisz, że wa­sze mał­żeń­stwo bę­dzie uda­ne?

– Jeny, Ewka, każ­dy ma ja­kiś szkie­let w sza­fie – zde­ner­wo­wa­łam się. – Wiem, że po­win­nam to wy­ja­śnić, tyl­ko...

– Bo­isz się, że ze­rwie? Ty byś ze­rwa­ła?

– Do­bra, po­wiem mu ju­tro.

– Nie mu­sisz, Ma­li­na.

– Nie mu­szę, ale po­wiem. – Sie­dzia­ły­śmy u mnie w kuch­ni. – I tak by się wy­da­ło tuż po ślu­bie. Oj­ciec prze­cież żad­nych pa­pie­rów nie przy­wie­zie. Chy­ba że żół­te. Ale jak Ra­fał ze­rwie, bę­dziesz mnie mieć na su­mie­niu.

– Jak ze­rwie, to zna­czy, że nie jest cie­bie wart.

*

Po­wie­dzia­łam Ra­fa­ło­wi wszyst­ko. Naj­pierw wy­pi­łam całą neo­spa­smi­nę i pół ma­łej me­li­sa­ny. Wy­szło dro­żej niż dwa ma­li­bu z lo­dem, a efekt w za­sa­dzie ten sam. Sta­li­śmy na po­dwór­ku, przed moją stan­cją. Na­wet nie za­uwa­ży­łam, kie­dy za­pa­li­ły się la­tar­nie. Ra­fał słu­chał, roz­grze­bu­jąc bu­tem świe­ży śnieg.

– W sta­tek to nie uwie­rzy­łem – ode­zwał się po dłu­giej chwi­li. – Kto dziś wozi zło­to stat­kiem?

– Na pew­no nie mój oj­ciec.

– Ale z tymi kon­ta­mi... skąd wiesz? Sie­dział w Niem­czech 15 lat.

– Ja bym nie li­czy­ła na żad­ne kon­ta, Ra­fał.

– Trud­no. Świat się przez to nie za­wa­li.

– A co z nami?

– No cóż, nie­do­szła dzie­dzicz­ko. Przy­ja­dę po cie­bie w syl­we­stra – uśmiech­nął się cie­pło.

Hura! Bę­dzie do­brze!

*

Syl­we­stra spę­dzi­li­śmy w gó­rach. Tuż po wy­strze­le­niu paru pe­tard i upo­ra­niu się z kor­kiem od pod­ra­bia­ne­go szam­pa­na, Ra­fał pod­szedł zło­żyć mi ży­cze­nia.

– Wszyst­kie­go naj­lep­sze­go, Ma­lin­ka. – Stuk­nę­li­śmy się kie­lisz­ka­mi. – Żeby za­wsze łą­czy­ła nas przy­jaźń i zro­zu­mie­nie.

– Za przy­jaźń, Ra­fał, i za mi­łość.

– Mi­łość przy­cho­dzi i od­cho­dzi, a przy­jaźń trwa.

– Co ty z tą przy­jaź­nią?

– Bo wi­dzisz – ści­snął moją dłoń – prze­my­śla­łem wszyst­ko i uwa­żam, że na­le­ży nadać na­sze­mu związ­ko­wi nowy wy­miar. By­łaś wo­bec mnie szcze­ra.

– To źle?

– No skąd! – rzu­cił, pa­trząc mi pro­sto w oczy. – Je­stem ci wdzięcz­ny, że nie ukry­wa­łaś praw­dy. Dłu­go o nas my­śla­łem i do­sze­dłem do wnio­sku, że je­steś naj­lep­szą przy­ja­ciół­ką, jaką mam. Nasz ślub mógł­by wszyst­ko ze­psuć.

– Co su­ge­ru­jesz? – zde­ner­wo­wa­łam się, mimo wy­pi­cia paru drin­ków na wód­ce.

– Ma­lin­ka, od­po­wiedz mi na py­ta­nie. Co jest lep­sze: praw­dzi­wa przy­jaźń czy nie­uda­ne mał­żeń­stwo?

– Nie­uda­ne mał­żeń­stwo – wy­beł­ko­ta­łam.

– Za to wła­śnie cię ce­nię. Szcze­rość i po­czu­cie hu­mo­ru.

– Chcesz ze­rwać?

– Dla­cze­go od razu ze­rwać? Po pro­stu nadać inny cha­rak­ter na­sze­mu związ­ko­wi. Prze­my­śla­łem wszyst­ko i wiem, że nie je­stem go­to­wy do mał­żeń­stwa. Ale też nie chcę cię stra­cić. Nie chcę stra­cić ta­kiej cu­dow­nej, in­te­li­gent­nej dziew­czy­ny z po­czu­ciem hu­mo­ru. Dla­te­go...

– Pro­po­nu­jesz mi przy­jaźń. – Wy­rwa­łam mu dłoń i za­ci­snę­łam w pięść, żeby się nie roz­ry­czeć. Nie po­skut­ko­wa­ło.

– Naj­wspa­nial­sze uczu­cie łą­czą­ce ko­bie­tę i męż­czy­znę.

– My­śla­łam, że naj­wspa­nial­sze uczu­cie to mi­łość!

– Ach ci pio­sen­ka­rze di­sco polo. „Ko­cham”, „Nie mogę bez cie­bie żyć!”, „Umie­ram z tę­sk­no­ty za tobą”. Nie, Ma­lin­ka, naj­pięk­niej­sze uczu­cie to przy­jaźń...

– A gdzie po­ca­łun­ki w desz­czu? Spa­ce­ry po świe­żym śnie­gu, wspól­ny ta­niec?

– Nie da­łaś mi skoń­czyć. Mó­wiąc przy­jaźń, mam na my­śli uczu­cie po­głę­bio­ne o seks. Przy­jaźń ero­tycz­na. Ide­al­na w na­szej sy­tu­acji. Co ty na to?

*

– I co ty na to? – za­py­ta­ła mnie rze­czo­wym to­nem Ewka.

Przy­bie­gła za­raz po moim roz­pacz­li­wym te­le­fo­nie.

– Po­wie­dzia­łam, że mu­szę się za­sta­no­wić.

– Ład­nie.

– Co ład­nie, co ład­nie! – wrza­snę­łam. – Chcia­łam wyjść z twa­rzą.

– Trze­ba było rzu­cić pier­ścion­kiem i trza­snąć drzwia­mi!

– I za­mar­z­nąć w gó­rach? Mu­sia­łam do­trwać do rana. Przy­je­cha­łam z Za­kop­ca pierw­szym po­cią­giem. Wszy­scy zo­sta­li. Pew­nie te­raz plot­ku­ją, że zwia­łam. Sie­ją do­my­sły.

– To rze­czy­wi­ście naj­więk­szy pro­blem – par­sk­nę­ła Ewka. – Do­my­sły.

– Nie, naj­więk­szy pro­blem to ze­rwa­nie z Ra­fa­łem. Przez cie­bie! – Za­nio­słam się pła­czem.

– Ma­li­na, to był test. Od­szedł, bo cię nie ko­cha. Oczy­wi­ście Ra­fał, nie test.

– Ale ja go ko­cham! Boli mnie ser­ce, pali w żo­łąd­ku, trzę­są mi się ręce!

– Ile kaw wy­pi­łaś? – za­py­ta­ła Ewka.

– Pięć i trzy her­ba­ty! Bę­dziesz mnie te­raz wy­py­ty­wać o ja­dło­spis?

– To nie żad­na mi­łość, tyl­ko ko­fe­ina. Ewen­tu­al­nie lęk przed pust­ką, jak­by uzna­ła Jol­ka.

– Co mnie ob­cho­dzi, jak to się na­zy­wa! Czu­ję, że go ko­cham i umrę, je­śli się ze mną nie oże­ni!

– Sama mia­łaś wąt­pli­wo­ści, czy za nie­go wyjść, a te­raz na­gle roz­pacz.

– Może do­pie­ro te­raz do mnie do­tar­ło, że to On!

– Jak­by to był On, nie prze­ra­ził­by się pu­stym kon­tem two­je­go ojca.

– Wca­le się nie prze­ra­ził. Prze­cież kie­dy się oświad­czał, nie li­czył na żad­ne kon­ta, bo jesz­cze nie znał mo­je­go ojca.

– Pew­nie się boi, że twój sta­ry ma uro­je­nia.

– A nie ma? – krzyk­nę­łam. – Czy twój oj­ciec opo­wia­da o stat­kach peł­nych zło­ta?

– Nie, bo zna tyl­ko pięć zwro­tów: „kie­dy żar­cie?”, „gdzie moje faj­ki?”, „zwol­nij ki­bel”, „od­daj pi­lo­ta” i „prze­łącz na dzien­nik”.

– Przy­naj­mniej jest prze­wi­dy­wal­ny. Nie ruj­nu­je ci ży­cia oso­bi­ste­go.

– Wy­star­czy że zruj­no­wał je mo­jej ma­mie. Ma­li­na, nie płacz. Może Ra­fał wró­ci. Może wte­dy za dużo wy­pił.

– Nie pił pra­wie nic.

– Albo za mało – po­pra­wi­ła szyb­ko. – Jesz­cze nie wszyst­ko stra­co­ne. Prze­cież lu­dzie nie zry­wa­ją za­rę­czyn jed­nym cię­ciem. Mu­sisz po­cze­kać.

Wy­trzy­ma­łam trzy dni. Po­tem za­dzwo­ni­łam, że niby chcę od­dać pier­ścio­nek.

– Mia­łem wła­śnie do cie­bie wy­krę­cić, Ma­lin­ka. Za­py­tać, jak się czu­jesz.

– W po­rząd­ku – wy­krztu­si­łam wzru­szo­na jego do­bro­cią.

– To świet­nie. Prze­my­śla­łaś wszyst­ko?

– A ty?

– Ja? – zdzi­wił się. – Prze­my­śla­łem już wcze­śniej. Chciał­bym do cie­bie wpaść.

– Do­brze, kie­dy? – Po­roz­ma­wia­my so­bie na spo­koj­nie, może zro­zu­mie, jaki po­peł­nił błąd.

– Ju­tro. Wy­obraź so­bie, że mogę zwró­cić pier­ścio­nek i od­li­czą mi tyl­ko 15 pro­cent.

– Su­per... – Dla­cze­go za­brzmia­ło to tak ża­ło­śnie?

– Praw­dzi­wy z cie­bie przy­ja­ciel. Inna by się tar­go­wa­ła, może na­wet mści­ła.

– Daj spo­kój, Ra­fał, za co tu się mścić? – Za ze­rwa­nie za­rę­czyn, i to w syl­we­stra?

– Wiesz, ja­kie są dziew­czy­ny. Dla­te­go czło­wiek się zgry­wa. A przy to­bie nie musi.

Jesz­cze chwi­la i coś mu zro­bię.

– To wpad­nij ju­tro, bo po­tem wy­jeż­dżam na tro­chę.

Wpadł, ode­brał pier­ścio­nek, cmok­nął na po­że­gna­nie w po­li­czek i wy­padł, nie py­ta­jąc, do­kąd jadę. Za­mknę­łam sta­ran­nie drzwi i po­sta­no­wi­łam zro­bić coś ze swo­im ży­ciem. Za­czę­łam od nosa. Dziś po­ka­żę go świa­tu i Ra­fa­ło­wi. Ra­fał. Na mój wi­dok usły­szy aniel­skie dzwo­ny.

15.02. Nie usły­szał. Przy­szedł z ja­kąś roz­ło­ży­stą babą. Baba mia­ła kwie­ci­stą su­kien­kę i... wiel­ki no­chal. Le­d­wo bąk­nął mi cześć. I jak tu nie wie­rzyć w trzy­na­ste­go?

Ewka jak zwy­kle mia­ła ra­cję. Nikt nie za­uwa­żył nosa. Każ­dy te­raz pil­nu­je swo­je­go. Lu­dzie my­ślą o obro­nach, o pra­cy i pie­nią­dzach. Ja też po­win­nam za­cząć, bo ina­czej cze­ka mnie prze­su­nię­cie ter­mi­nu. We­zmę się od po­nie­dział­ku. A Ra­fa­ła mam głę­bo­ko w no­sie. Boże, zno­wu ten nos!

29.02. Dziw­ny dzień. Prze­stęp­ny, ostat­ni w tym ty­siąc­le­ciu. Do­bry do roz­my­ślań i skła­da­nia przy­rze­czeń. Ale co mogę so­bie obie­cać, sko­ro nie wiem, cze­go chcę. Chcę być szczę­śli­wa.

– Za mało kon­kre­tów – oce­ni­ła Jol­ka, ta od ro­ga­li­ków z kon­fi­tu­rą. – Mu­sisz do­kład­nie okre­ślić, co cię uszczę­śli­wia. Eks­tra­wa­gan­cja czy ży­cie w pro­sto­cie? Ka­rie­ra? Mi­łość? For­sa? Wszyst­ko na raz?

Skąd mam wie­dzieć? Jol­ka uwa­ża, że naj­wyż­szy czas. W sierp­niu stuk­nę­ło mi ćwierć wie­ku, a licz­nik bije da­lej. Co­raz szyb­ciej. Ani się spo­strze­gę, a skoń­czę czter­dzie­chę. Boże, czter­dzie­ści lat! Jesz­cze nie­daw­no, w li­ceum, by­łam pew­na, że nie do­ży­ję trzy­dziest­ki. Niech ktoś za­trzy­ma ten cho­ler­ny ze­gar!

– Halo! Jest tam kto? – usły­sza­łam Jol­kę. – Więc cze­go wła­ści­wie chcesz, ko­bie­to dwu­dzie­sto­let­nia?

3.03. Imie­ni­ny mie­sią­ca. Też nie­zły dzień do roz­my­ślań.

– Każ­dy jest do­bry, kie­dy się szu­ka wy­mów­ki dla wła­sne­go le­ni­stwa.

– Ja­kie­go le­ni­stwa? – ob­ru­szy­łam się na Jol­kę. – To po­waż­ne roz­wa­ża­nia, nad ce­lem ży­cia.

– I co? Do­szłaś do ja­kichś kon­kre­tów? Wiesz już, na czym ci za­le­ży?

Cze­go wła­ści­wie chcę? W chwi­lach za­ła­ma­nia – Ra­fa­ła. A poza tym? Kie­dy by­łam sie­dem­na­sto­lat­ką, wy­da­wa­ło mi się, że zba­wię świat. Wy­my­ślę szcze­pion­kę na raka, po­le­cę na Mar­sa albo zo­sta­nę sław­ną gwiaz­dą. Czu­łam, że mogę wszyst­ko, że mnie się uda. Na­iw­na pa­nien­ka z gło­wą w chmu­rach i skrzy­dła­mi anio­ła. Każ­de nie­po­wo­dze­nie po­zba­wia­ło mnie kil­ku pió­rek, a pierw­sze lata stu­diów cał­ko­wi­cie osa­dzi­ły na zie­mi.

Naj­pierw zda­łam na hi­sto­rię sztu­ki. „Co po tym bę­dziesz mieć?” – py­ta­ły zna­jo­me ziem­nia­ki. Dla wy­ja­śnie­nia, ziem­niak (okre­śle­nie Ewki) to ktoś, kto wi­dzi tyl­ko pro­zę ży­cia. Sama przy­ziem­ność. Za­miast ma­rzeń – pla­ny, kon­kret­ne i kar­to­fla­ste: za­ro­bić na te­le­wi­zor, ku­pić więk­szy sa­mo­chód, a wcze­śniej: wy­brać do­bre stu­dia.

Ja wy­bra­łam hi­sto­rię sztu­ki. Za­ło­żę ga­le­rię z praw­dzi­we­go zda­rze­nia – ma­rzy­łam. – Żad­nej chał­tu­ry. Tyl­ko Sztu­ka, przez duże S. Oto­czę się ar­ty­sta­mi, od­gro­dzę od bru­du świa­ta. Będę pa­lić cy­ga­ra i spo­glą­dać z góry na małe pro­ble­my ziem­nia­ków. Na szczę­ście po­zna­łam Ankę. Anka ukoń­czy­ła ma­lar­stwo z wy­róż­nie­niem, a te­raz „robi” wo­jow­ni­ków do gry: „Fire, fire, fire!” Wcze­śniej ry­so­wa­ła tło, po­tem ele­men­ty ubio­ru, te­raz całe po­sta­cie: snaj­pe­rzy, za­pa­śni­cy, mu­tan­ty. Awan­su­je.

Kie­dy ją po­zna­łam, od mie­sią­ca sie­dzia­ła na bez­ro­bo­ciu, jak więk­szość ko­le­gów z jej roku. Pró­by sprze­da­wa­nia ka­ry­ka­tur na Ryn­ku za­koń­czy­ły się po­gróż­ka­mi ze stro­ny kon­ku­ren­cji, więc Anka po­sta­no­wi­ła po­szu­kać cze­goś in­ne­go. W mię­dzy­cza­sie, z bra­ku fun­du­szy, żyła na sępa, wpa­da­jąc do zna­jo­mych i wy­ja­da­jąc, co tyl­ko się dało. Pew­ne­go dnia zja­wi­ła się i u mnie.

– Cześć, Ma­li­na. Pa­mię­tasz mnie z im­pre­zy u Ewy? Prze­cho­dzi­łam obok i po­my­śla­łam, że wpad­nę. Ale coś pach­nie.

– Spa­li­łam szar­lot­kę. Wstyd czę­sto­wać.

– Nie od­mó­wię.

– Już kro­ję, a ty wska­kuj do po­ko­ju.

– Wiesz, wo­la­ła­bym po­sie­dzieć w kuch­ni. Ja­koś przy­jem­niej. Masz może coś do pi­cia?

Po­sie­dzia­ły­śmy przy plac­ku. Opo­wie­dzia­łam jej o swo­ich stu­diach. Nie zdą­ży­łam przejść do ma­rzeń o ga­le­rii.

– Chcesz za parę lat kle­pać bie­dę, cią­gnij to da­lej – rzu­ci­ła, roz­glą­da­jąc się po pół­kach – o, krem jo­gur­to­wy w prosz­ku. Jak sma­ku­je?

Głod­ne oczy Anki i jej zo­bo­jęt­nie­nie wo­bec sztu­ki dały mi do my­śle­nia. Ale osta­tecz­ną de­cy­zję pod­ję­łam w dru­gim se­me­strze. Do­szedł nam nowy przed­miot: „Bi­blio­gra­fia”. Mie­li­śmy do wku­cia li­stę lek­tur ze wszyst­kich pię­ciu lat. Au­tor, ty­tuł, ofi­cy­na, rok wy­da­nia. Wte­dy da­łam so­bie spo­kój. Nie dla­te­go, że to po­nad moż­li­wo­ści mo­ich zwo­jów. Po pro­stu, je­śli u pro­gu XXI wie­ku stu­den­ci sza­cow­nej uczel­ni mają wkle­py­wać na pa­mięć ty­tu­ły prze­sta­rza­łych ksią­żek, coś jest nie tak. I wy­by­łam. Te­raz koń­czę za­rzą­dza­nie. Też głu­pie.

7.03. Bio­rę się do ro­bo­ty, bo pro­mo­tor do­py­tu­je się o na­stęp­ną część pra­cy. Na ra­zie do­stał tyl­ko wstęp, stresz­cze­nie i spis tre­ści.

– Wy­glą­da obie­cu­ją­co, ale chciał­bym zo­ba­czyć choć z pół roz­dzia­łu.

– Nie zdą­ży­łam wy­dru­ko­wać, ale mam wszyst­ko w kom­pu­te­rze. – Kłam­stwa, zno­wu kłam­stwa.

– Każ­dy tak mówi – uśmiech­nął się pro­mo­tor – przy­szłość przed nami, co?

Więc pi­szę. Ca­ły­mi dnia­mi czy­tam gru­be ce­gły peł­ne prze­sta­rza­łych teo­rii i za­wzię­cie stu­kam w kla­wia­tu­rę. Obro­na w czerw­cu, je­śli zdą­żę. A po­tem? Praw­dzi­wa do­ro­słość. Znaj­dę pra­cę i cel w ży­ciu.

Na­dej­dzie pierw­szy lip­ca. Ja, dłu­go­no­ga, dys­kret­nie opa­lo­na, w bia­łym bi­ki­ni. Od­po­czy­wam po obro­nie, na jach­cie. Obok Ra­fał, mu­sku­lar­ny, wy­zło­co­ny słoń­cem. Po­da­je mi peł­ny kie­li­szek i od nie­chce­nia pyta: „Może jed­nak się po­bie­rze­my?” A ja naj­pierw spo­koj­nie wy­pi­jam łyk szam­pa­na (żad­nych pod­ró­bek) i od nie­chce­nia od­po­wia­dam: „Cze­mu nie?” Po­zor­nie obo­jęt­ni, ale za­ko­cha­ni. Ty­dzień póź­niej ślub i...

– Da­lej jak w re­kla­mie mar­ga­ry­ny.

– Nie ma z cze­go, Ewa, kpić – ode­zwa­ła się Jol­ka – Na przy­kład my z Wik­to­rem już usta­li­li­śmy, że bie­rze­my ślub we wrze­śniu, po mo­jej obro­nie i jego eg­za­mi­nie rad­cow­skim. Po­tem wy­jeż­dża­my w dłu­gą po­dróż po­ślub­ną. A w paź­dzier­ni­ku za­bie­ra­my się po­rząd­nie do pra­cy. Wik­tor już zna­lazł w kan­ce­la­rii.

– U taty. To się na­szu­kał! – gwizd­nę­ła Ewka.

Jol­ka pu­ści­ła uwa­gę mimo uszu.

– Za trzy lata chce­my ku­pić miesz­ka­nie. Jak ceny tro­chę spad­ną, Wik­tor uwa­ża, że te­raz nie ma sen­su prze­pła­cać. Więc naj­pierw auto, po­tem apar­ta­ment. Urzą­dzi­my go i wte­dy bę­dzie do­bry mo­ment na dziec­ko. A po trzy­dzie­st­ce, jak mały pój­dzie do przed­szko­la, za­cznie­my się bu­do­wać koło Kry­spi­no­wa. Moi ro­dzi­ce już ku­pi­li dział­kę.

– Co da­lej? – za­py­ta­ła znu­dzo­nym gło­sem Ewka.

– Jak to?

– Do czter­dziest­ki zdo­bę­dzie­cie już wszyst­ko, cze­go wy­pa­da się w tym graj­do­le do­ro­bić. Więc py­tam, co da­lej? Jesz­cze więk­szy dom? Jesz­cze jed­na bry­ka?

– O co ci cho­dzi? – za­pe­rzy­ła się Jol­ka – Czy to źle, że pla­nu­ję swo­je ży­cie, że chcę mieć uda­ną ro­dzi­nę?

– Za­baw­ne, że mó­wisz o ro­dzi­nie. Sa­mo­chód, apar­ta­ment, kan­ce­la­ria, wil­la za mia­stem. Ro­dzin­ne cie­pło po szan­ghaj­sku.

– Po­dob­no mamy w Pol­sce dru­gie Chi­ny – za­uwa­ży­łam.

– Też ma­rzysz o po­dob­nej sie­lan­ce?

Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi. Ostat­nio ma­rze­nia mylą mi się z tę­sk­no­ta­mi.

– Już sama nie wiem, czym to całe szczę­ście jest.

– Ewka ci po­wie – burk­nę­ła Jol­ka. – Żad­ne tam jach­ty czy po­rząd­ny dom z ogro­dem, tyl­ko na­stę­pu­ją­cy sce­na­riusz. Ob­le­wasz eg­za­min. Idziesz się po­cie­szyć na fe­sty­nie. Tam po­zna­jesz przy­stoj­ne­go jur­ne­go. Z mie­siąc po­bu­ja­cie wspól­nie w ob­ło­kach. Po­tem wpad­ka. Za­miesz­ka­cie ką­tem u jego ro­dzi­ców. Te­ścio­wa punk­tu­je cię na każ­dym kro­ku. A to pie­ro­gi nie ta­kie, a to ma­ki­jaż za moc­ny. Ale jest spo­ko. Ży­je­cie na lu­zie, bez pla­nów. Po­tem przy­stoj­ny jur­ny tra­ci ro­bo­tę i przy­gnę­bio­ny za­le­ga przed te­le­wi­zo­rem. Ale de­pre­sja nie prze­szka­dza mu zro­bić ko­lej­ne­go dziec­ka. Do trzy­dziest­ki bę­dzie­cie mieć czwór­kę po­ciech, odra­pa­ny po­kój i wła­sną szaf­kę w kuch­ni. Jur­ny (już nie przy­stoj­ny) bę­dzie li­czyć dłu­gi i stra­co­ne oka­zje, a ty si­nia­ki i reszt­ki wło­sów, któ­rych nie wy­dar­łaś so­bie z roz­pa­czy.

– Do­brze wie­cie, ko­bie­ty, o co mi cho­dzi. Nie mu­sisz, Jol­ka, od­ma­lo­wy­wać ta­kie­go dra­ma­tu. Bądź so­bie szczę­śli­wa. Tyl­ko pa­mię­taj, ży­cie nie jest cu­kier­ko­wą te­le­no­we­lą.

– Zro­bię wszyst­ko, żeby moje ta­kie wła­śnie było.

Jol­ka tyl­ko się od­gra­ża, a na­praw­dę stoi oby­dwo­ma no­ga­mi na zie­mi. Żad­ne tam baj­ki i jach­ty, wszyst­ko po­ukła­da­ne. Każ­dy ka­wa­łek mo­zai­ki na swo­im miej­scu. Peł­na kon­tro­la. Dla­te­go tak ją prze­stra­szył mój szał od­chu­dza­nia dwa lata temu. Za­po­mnia­łam do­dać, że i Jol­ka pró­bo­wa­ła mi wte­dy po­móc. Na swój chłod­ny, rze­czo­wy spo­sób.

Pomoc jolki

– Ma­li­na, mar­twi mnie twój ape­tyt – zdra­dzi­ła któ­re­goś wie­czo­ra.

Wpa­dła nie­spo­dzie­wa­nie na po­cząt­ku fe­rii i za­sta­ła mnie przy sma­że­niu plac­ków. Woda, mąka, sól – roz­beł­tać i na olej.

– Wszyst­ko jest pod kon­tro­lą. Tak się tyl­ko ba­wię pa­tel­nią, żeby oszu­kać mózg. Po­tem wrzu­cam do ko­sza.

– Chcia­ła­bym w to wie­rzyć – po­krę­ci­ła gło­wą. – Moim zda­niem po­trze­bu­jesz po­mo­cy spe­cja­li­sty.

– Masz na my­śli sie­bie? – pod­rzu­ci­łam pla­cek pod sam su­fit.

– Nie, je­stem do­pie­ro na trze­cim roku. Poza tym nie in­te­re­su­je mnie kli­nicz­na. Ale umó­wię cię na spo­tka­nie z gru­pą lu­dzi, któ­rzy mają po­dob­ne pro­ble­my.

– Tyl­ko nie z gru­pą! Prze­cież wiesz, że je­stem so­list­ką. Poza tym – nad­mie­ni­łam. – Anka wspo­mi­na­ła kie­dyś, oni to na­gry­wa­ją i mają ubaw.

– Oni, to zna­czy kto?

– Nie trak­tuj mnie jak świ­ra. Wiesz do­brze, że oni, to nie Obcy 3, tyl­ko stu­den­ci na sta­żu. Sie­dzą po dru­giej stro­nie lu­stra i ry­czą ze śmie­chu.

– Na staż nie przyj­mu­ją stu­den­tów – po­in­for­mo­wa­ła mnie Jol­ka.

– No to ab­sol­wen­ci, sta­ży­ści, prak­ty­kan­ci. Wszyst­ko jed­no. Oni. Nie spo­tkam się z żad­ną gru­pą.

– Dla­cze­go?

– Mó­wi­łam. Poza tym nie uwa­żam, że­bym mia­ła pro­blem.

– Tak mówi każ­dy uza­leż­nio­ny.

– Jak nie prze­sta­niesz, to na­praw­dę coś mi się sta­nie.

– Już koń­czę. Obie­caj tyl­ko, że spo­tkasz się ze spe­cja­li­stą.

– Z kim?

– Taki je­den, przy­ja­ciel ro­dzi­ny i psy­chia­tra.

– Nie chcę żad­nych zna­jo­mych! Po­tem przyj­dzie do was na her­ba­tę i na­ga­da two­jej ma­mie, że kum­pe­la jej cór­ki wci­na su­ro­wy ryż i po­pi­ja wodą z ki­bla.

– Ty na­praw­dę je­steś nie­uf­na – przy­zna­ła Jol­ka. – Pod­da­ję się, nie będę cię z ni­kim uma­wiać. Masz pójść sama.

– Gdzie?

– Do psy­chia­try z przy­chod­ni uczel­nia­nej. Obie­cu­jesz?

Szyb­ko ski­nę­łam gło­wą. Wes­tchnę­ła.

– To­bie, Ma­li­na, strasz­nie trud­no po­móc.

Przez na­stęp­ny ty­dzień ro­bi­łam po­dej­ście do po­rad­ni. Nie, nie dziś. Jesz­cze tro­chę po­jem. Ju­tro. Nie, dam so­bie radę sama. Zresz­tą co mu po­wiem? A jak ktoś mnie zo­ba­czy? Wresz­cie się od­wa­ży­łam, dwa dni po prze­pro­wadz­ce do Ewki. Po­szły­śmy ra­zem. I sta­nę­łam oko w oko z uczel­nia­nym psy­chia­trą.

Uczelniany psychiatra

– Dzień do­bry. Pro­szę spo­cząć.

Ro­zej­rza­łam się po ga­bi­ne­cie. Ni­ska ława, dwa za­pad­nię­te fo­te­le w ko­lo­rze musz­tar­dy i ka­nap­ka. Ta słyn­na ka­nap­ka u psy­cho­ana­li­ty­ka! Tu pew­nie leżą pa­cjen­ci i po­zwa­la­ją się pa­tro­szyć.

– Mu­szę się kłaść?

– Nie, to tyl­ko atra­pa, żeby było bar­dziej pro­fe­sjo­nal­nie – wy­ja­śnił znu­żo­nym gło­sem dok­tor Gąb­ka. Miał krót­ką, przy­sza­rza­łą bro­dę, dru­cia­ne oku­lar­ki i zmę­czo­ne oczy pięć­dzie­się­cio­lat­ka. Ty­po­wy psy­chia­tra.

– Pro­szę, tu jest moja ksią­żecz­ka.

– Ma­li­na – prze­czy­tał. – Ape­tycz­ne imię. No i z czym mamy pro­blem, Ma­lin­ko?

– Wła­śnie z ape­ty­tem. Wchła­niam jak od­ku­rzacz. Przez dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny na dobę ma­rzę o tym, żeby jeść, gryźć, po­że­rać, wsy­sać, wci­nać...

– Mhm – dok­tor Gąb­ka po­ki­wał gło­wą. – Tak? I co?

– I jem. – Gło­śno prze­łknę­łam śli­nę.

– Cie­ka­we.

Ziew­nął, zdjął oku­la­ry i za­czął po­cie­rać po­wie­ki. Po­tem za­krył twarz dłoń­mi, opie­ra­jąc się łok­cia­mi o stół. Zer­k­nął na mnie spo­mię­dzy roz­su­nię­tych pal­ców. Za­chcia­ło mi się śmiać. Co ja tu ro­bię? Wy­fla­czam się przed zmę­czo­nym go­ściem, któ­ry uda­je za­in­te­re­so­wa­nie.